Władze państwowe utożsamiają swe postanowienia ze sprawiedliwością. Zakazują przestrzegania przepisów ustanowionych przez inne związki społeczne, przykazań religijnych i własnego sumienia, słowem, wszelkich norm sprzecznych z ich postanowieniami. Rządzą się sprawiedliwością formalną. Zwalczają zapatrywanie, jakoby konflikt norm uzasadniał prawo oporu wobec postępowania władz ze strony tych, którzy normy sprzeczne z ich postanowieniami uważają za materialnie sprawiedliwe i nadrzędne. Władze państwowe pisząc CV zakazują posiadania broni bez ich zezwolenia celem zapobieżenia stawianiu oporu. Z ich punktu widzenia sprawiedliwość materialna wchodzi w grę co najwyżej jako motyw postępowania. Przyznanie prawa oporu unicestwiałoby różnice między współżyciem w obrębie granic państwa a układem stosunków łączących jedne państwa z drugimi. Racja bytu państwa i ofiar, na jego rzecz ponoszonych, wywodzi się z usuwania przezeń samopomocy.

Odwrotny stan rzeczy znamieniem prawa międzynarodowego. Sprawiedliwość w Curriculum Vitae materialna stanowi czynnik nadrzędny wobec formalnej. Państwom przysługuje prawo oporu wobec ¡norm prawa międzynarodowego. Samopomoc państw jest prawnie dopuszczalna. Wolno im się Zbroi. Anarchiczne CV i list motywacyjny stosunki międzynarodowe są jeszcze po dziś dzień podobne do tych, które istniały między ludźmi przed powstaniem państwa. Na straży prawa i umów międzynarodowych nie stoi żadna władza naczelna, uposażona siłą zbrojną, powołaną do wykonywania jej orzeczeń. Chodzi o zwyczajowe lub umowne normy moralne, dobrowolnie stosowane z zastrzeżeniem wzajemności. Poszczególne rodzaje CV uzbrojone państwa zakazują poddanym samosądów, atoli w stosunku do innych państw przypisują sobie niczym nie ograniczone prawo dochodzenia swych roszczeń drogą podejmowania wojen. Wielu teoretyków prawa międzynarodowego występuje w obronie tradycyjnej moralności, głosząc, że każda wojna, słuszna czy niesłuszna, zaczepna czy obronna, zgodna czy sprzeczna z podpisanymi umowami, jest dozwolonym, w rozumieniu prawa międzynarodowego, prawnym środkiem rozsądzania sporów międzynarodowych. Państwa stosują obronę konieczną w granicach, które same określają. Orzekają samowolnie, że przeciwnicy są napastnikami. Państwa same sobie wymierzają sprawiedliwość. Oskarżyciele są równocześnie sędziami i wykonawcami wyroków. Zwycięzca wymusza układ pokojowy, stanowiący na przyszłość prawną normę współżycia państw, normą sprawiedliwości formalnej.

Pokoju nie można prawnie kwestionowa zarzutem wymuszenia przed żadnym trybunałem ponadpaństwowym, ale jego zbrojne obalanie^.nie jest sprzeczne z prawem międzynarodowym, choćby było sprzeczne z podpisanymi umowami. Nie ma różnicy miedzy umowami dobrowolnymi i wymuszonymi.

Władze odmawiają prawa oporu własnym poddanym. Są pobłażliwe wobec CV przykładowego opornych władzom państw innych. W r. 1834 Francja i Belgia podpisały umowę o wzajemnym wydawaniu przestępców, zawierającą postanowienie wykluczające wydawanie przestępców politycznych, która stała się wzorem następnych umów międzynarodowych podobnej treści. Można przytoczyć ważkie argumenty w obronie udzielania azylu przestępcom politycznym. Atoli i w tym wypadku zachodzi posługiwanie się podwójną miarą: zwalczanie CV rewolucji w domu własnym, jej faworyzowanie w sąsiednim. Niewydawanie przestępców politycznych było pomyślane jako poparcie demokracji. Zapomniano, że może się zwróci przeciw niej.